شيدايي

روي چون ماه تو را ديدم و حيرانم كرد

لحظه اي آن تو را ديدم و شيدايم كرد

زلف مشكين تو شد دام بلا مونس جان

نگهت تير بلا گشت و گرفتارم كرد

دل هوايي شد از آن نرگس افسونگر تو

ز كفم رفت و مرا بي سر و سامانم كرد

بر لبم لحظه به لحظه تمناي وصالت

تا كه آن نه كه تو گفتي و پريشانم كرد

عقلم آمد كه صف آرايي كند بهر دلم

عشق تو گرز برآورد و مرا ماتم كرد

از:حسين جربزه دار-شهريور 89