مینیمالیسم در عکاسی

مینیمالیسم جریان هایی در اشکال مختلف هنر و طراحی خصوصاً هنرهای تجسمی و موسیقی را در بر می گیرد که در آنها یک اثر هنری به منظور نمایش جوهره و ذات یک موضوع از طریق حذف عناصر، مفاهیم و تصاویر غیرضروری خلق می شود. به عبارت دیگر مینیمالیسم هر طراحی و شیوه ای با کم ترین و ساده ترین مؤلفه ها به منظور خلق یک اثر هنری با بیشترین تاثیرگذاری را در بر می گیرد. این مکتب که از آن با نام ساده گرایی یا ساده پسندی یاد می شود اساس کار خود را بر پایه حذف پیچیدگیهای فلسفی، سمعی، بصری و ادراکی نهاده است.

به عنوان یک جریان مشخص در هنر، این مکتب با توسعه های هنر غربی پس از جنگ جهانی دوم، خصوصاً با هنرهای تجسمی آمریکایی در خلال سال های1960 تا 1970 به ظهور می رسد.

در هنر عکاسی برای جلب نظر بیننده شیوه های گوناگونی از جمله کم کردن عمق میدان یا استفاده از تکنیک های ترکیب بندی وجود دارد. اما در سبک مینیمالیسم عکاس با بهره گیری از تصاویر آرام و تنظیم و متمرکز ساختن یک یا دو عنصر در کادر خود و حذف سوژه ها و نقاطی که توجه بیننده را از سوژه اصلی پرت می کند سعی بر آن دارد تا تمامی توجه بیننده را معطوف سوژه اصلی نماید و از این طریق به بیان موضوع و پیام خود می پردازد. از اینرو از خصوصیات بارز عکس های مینیمالیستی وجود فضاهای خالی در پیرامون سوژه اصلی می باشد. 
در زبان فارسی معادل کمینه گرایی را برای مینیمالیسم استفاده می کنند که به معنای کمترین مورد استفاده قرار می گیرد.