پس از شهادت امام حسین و یاران او در کربلا،مذهب تشیع به جریان و نهضتی زیرزمینی مبدل شد که همواره مورد آزار و تعقیب حاکمان اموی و عباسی بود.شیعیان که خود را در معرض نابودی می دیدند،نظریه " تقیه " را مطرح و در ظاهر خود را سنی مذهب نمایانده لیکن در نهان به ولایت و اصول آل محمد(ص) وفادار بودند.از آنجا که شیعیان اعتقاد داشتند در هر زمان فقط یک امام معصوم وجود دارد که از سوی خداوند به او الهام می شود،با مرگ هر امام، بر سر جانشینی امام بعدی ناگزیر اختلافی پدید می آمد.اغلب شیعیان در مورد شش امام اول اتفاق نظر دارند، اما به دنبال رحلت امام جعفر صادق(ع)،اختلاف و دو دستگی بزرگی به وجود آمد.گروهی معتقد بودند که ولایت و مرجعیت به فرزند جوان تر ایشان یعنی امام موسی کاظم(ع) سپرده شده و از سلسله ای پیروی می کردند که به امام دوازدهم،یعنی امام مهدی(ع)، ختم می شد.این شیعیان را شیعیان " دوازده امامی " نامیدند. در مقابل گروهی دیگر از شیعیان از فرزند ارشد امام موسی کاظم(ع)، اسماعیل ،که پیش از پدرش از دنیا رفته بود پیروی کردند و اینان به " اسماعیلیان " معروف شده و مذهب اسماعیلیه شکل گرفت.
اسماعیلیه ، را می توان فرقه ای از شیعه نامید که امامت را پس از امام جعفر صادق(ع) به فرزند ارشد او اسماعیل ختم میکند.به جزه انشعاب قرامطه از این فرقه که امامت را منتهی به فرزند اسماعیل، یعنی محمد بن اسماعیل ، می داند. فرقه اسماعیلیه در قرن دوم (ق.م) تاسیس شد و در طول حیات خود و به دلایل گوناگون و در بلاد مختلف به نام های متعددی از جمله: فاطمیان، باطنیان،تعلیمیه،فدائیان،حشیشیه،سبعیه،هفت امامی،ملاحده مشهور شد. پیروان این مذهب همچنان در سوریه(سلمیه و طرطوس)، ایران(خراسان و کرمان)، افغانستان(بدخشان و شمال جلال آباد)، ترکستان، هند و مشرق آفریقا وجود دارند.
عقاید و آراء اسماعیلیان را می توان از آثار حکیم ناصر خسرو قبادیانی،ابو یعقوب سجستانی، حمید الدین کرمانی، ابو حاتم رازی و موئد شیرازی،خصوصا ناصر خسرو، استخراج نمود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر